maandag 26 oktober 2009

Nieuw : Foto's

Vanaf nu staan alle foto's van onze prachtige pelgrimsreis op deze site.
Ze zijn gerubriceerd in 7 albums. Via onderstaande link kunt u erheen klikken. En een keuze maken....
klik hier voor de foto's

dinsdag 13 oktober 2009

Waar zijn we?

Op 2 oktober 2009 zijn we in Santiago de Compostela aangekomen. Daarna nog Finisterre bezocht. Met de bus. Door het zeer slechte weer. Op 8 oktober zijn we naar huis gereisd. Onze lange reis is voltooid.
Alle verhalen zijn geschreven door Ad. Als je wilt reageren mail dan naar: ad.huson@gmail.com.

Grotere kaart weergeven

maandag 12 oktober 2009

Op zoek naar de adem van het leven.....

Pelgrimeren is als het leven zelf. Je gaat op weg. Kiest een pad. En zoekt je bestemming.
Een pelgrim is op zoek naar de adem van het leven. Door zich open te stellen voor zichzelf en zijn omgeving. En door op pad te gaan. Te kiezen voor een simpel leven. Met alleen het hoogst noodzakelijke bij zich.
Waarom gaat een pelgrim op pad? Ik ben op pad gegaan om het leven te vieren. Velen (wel 80%) gaan op pad om hele andere redenen. Uit verdriet. Verlies. Van baan, partner of kind. Relatieproblemen. Of overgang naar een andere periode in hun leven. Om zichzelf weer te vinden. Veel jongeren gaan omdat ze zich afvragen hoe ze hun leven moeten invullen. Of omdat ze problemen thuis hebben. Er gaan er om puur spirituele en religieuze redenen.
Als pelgrim zie je steeds weer nieuwe horizonten. Krijg je steeds weer nieuwe indrukken. Steeds weer ga je verder. En neem je afscheid. Laat je achter. Om vooruit te zien. En te zoeken naar je bestemming.
Daarbij zijn er gidsen onderweg. Soms tekens op je pad. In de omgeving, de natuur. Vaak mensen die je ontmoet. Je pad kruisen. Of met je oplopen. Soms maar heel kort. Soms langer. Soms voor altijd.
Het pad is vaak helder. Goed gemarkeerd. Maar even vaak moet je het zoeken. En af en toe is het volkomen onlogisch en onvindbaar. In mist of duisternis gehuld.
Het pad van ieder mens heeft ook iets goddelijks. Omdat je mag weten dat je uniek bent. Dat je goed bent zoals je bent. Dat je jezelf mag aanvaarden. Dat je geroepen bent tot leven.
Maar het pad wil wel gevonden worden. Het komt niet naar je toe. Je moet zelf de eerste stap zetten. Net als met het mysterie van de Eeuwige. Ook die wil gevonden worden.
Zo zijn we onderweg. Op de hartenklop van het leven. Met een vast ritme. Iedere dag. Vroeg in de morgen, aan de rand van de ontwikkelende dag, zuig je het leven in je op. Nog in het donker ga je op weg. Dan is je voetstap nog in duisternis gehuld. Maar langzaam breekt de dageraad aan.
En onderweg ontmoet je mensen. Jong en oud. Uit alle windstreken. Met alle talen. En je herkent in hun gelaat je reisgenoot, je naaste, je geliefde. Mensen die zich openstellen voor elkaar. Die bereid zijn zich aan elkaar te geven. En te delen. Je loopt samen op. Soms lang. Soms kort.
En soms sta je stil. Bij vreugde en bij verdriet. Of aarzelt je voetstap. Maar steeds ga je weer door. Op zoek naar wat het leven voor je betekent. Op zoek naar de adem van het leven. Naar de adem van jouw leven.

zaterdag 10 oktober 2009

Met nieuwe ogen zien....

En dan zie je alles weer opnieuw. Je vrouw. Je kinderen. Je kleinkind. Je schoonmoeder. Je familie. Je vrienden en vriendinnen. En je ziet ze opnieuw. Met nieuwe ogen.
Marja heeft een nieuwe bril. Ze is blij maar moe. Heel druk geweest. In haar werk. Thuis. Met alle geregel de laatste dag. Mijn kinderen. Goede berichten over hun ontwikkelingen. Onze oudste dochter; moe en prachtig zwanger. Teleurgesteld dat we elkaar pas een dag later treffen. Mijn kleinkind (22 maanden); ze is duidelijk gegroeid. Beweegt zich makkelijker. Praat beter. En kent opa zelfs nog na zo'n lange tijd! Ze vliegt me in de armen. Heerlijk. Mijn schoonmoeder, die aankomt met twee heerlijke ovenschotels. En die ik al gelijk te weinig aandacht geef. Onze vele vrienden en vriendinnen. En zelfs familie van ver weg. 's Avonds in grote getale aanwezig. Hartverwarmend. Dirk is er, die na een ernstig ongeluk deze zomer in een rolstoel geraakt is. Maar aanstekelijk optimistisch. Herman, met goed nieuws; hij heeft weer een baan. Maar er ontbreken er ook. Het verlies is nog te dichtbij. Het verdriet zit nog te diep. Het echte leven is nog onmogelijk op te pakken. Zo zie je met nieuwe ogen wat het leven brengt.
En je ziet je huis. Je eigen plek. Rustplaats en haven. Het is mooier dan voorheen. Je ziet de vele veranderingen (verbeteringen) die Marja heeft doorgevoerd. En je bent blij. Hier is waar je hoort. Hier is waar je leeft. Hier is waar je liefhebt... Allen die je dierbaar zijn.
Zondag. Mijn eigen kerk. Een warm bad van begroeting en belangstelling. En van samen vieren. Met een heel toepasselijk thema: Dat rijkdom en de talloze impulsen die je dagelijks krijgt je vaak verhinderen bij jezelf te blijven. Sterker, vervreemden je van wie je bent. Hoe anders is dat als je een pelgrimsreis maakt. Ik heb dat voorrecht gehad. En kijk nu weer met nieuwe ogen naar de werkelijkheid waarin ik leef.....

Thuiskomst...





Wat een thuiskomst. Wat een verrassing. Mijn pad is de laatste meters verlicht met honderden kaarsjes!
Met flinke vertraging, pas 1 uur 's-nachts, kom ik thuis aan. In plaats van om drie uur op Eindhoven, landen we om tien uur op Charleroi. Op ruim drie uur rijden. Dat betekent voor Marja heel veel werk. Iedereen informeren dat ik later ben. En op en neer naar Charleroi rijden. Ik bewonder haar.
Ik stap uit aan het begin van de Holthuizerdreef. Met het lopen van het laatste stuk wil ik mijn lange reis naar Santiago ritueel afsluiten. Door het late uur verwacht ik het stuk alleen te gaan. Maar al snel zie ik Gerdine met de filmcamera beelden maken. Ze wijst me hoe ik moet gaan. Over het voetpad (meestal loop je bij ons over de straat). Gelijk kom ik bij een bord. Daarop het mooie lied: Voorwaarts Christenstrijders.... met de aanduiding: Nog 650 meter. Vervolgens staat om de 100 meter de nog te lopen afstand aangegeven. Halfverwege staat Ruud me op te wachten. Nog 300 meter. Dan worden het tientallen meters. En dan sta ik op korte afstand van ons huis. En zie dat de laatste 20 meter van mijn pad aan beide zijden sprookjesachtig verlicht is met honderden waxinelichtjes. Zo stap ik in een zee van licht naar huis. Kan het mooier? Kan het symbolischer? En wordt hartelijk begroet door Wilmy, Wim en Jan. En er is champagne!
Wat een thuiskomst, wat een afsluiting.
De volgende morgen vliegt Fleur (onze kleindochter) me in de armen. En word ik geïnterviewd door Huissen TV. En er is een groot feest. Met familie, vrienden, buren en kennissen. En zo word ik hartverwarmend onthaald. Een prachtige afsluiting.

dinsdag 6 oktober 2009

Dag 122 Finisterre - Santiago de Compostela

Vandaag met de bus terug naar Santiago. Een prachtige en lange rit. Die hoofdzakelijk langs de kust voert. Vanavond vertrekt Julia met de nachttrein naar Madrid. Vandaar met het vliegtuig naar Hamburg. Om morgenavond gelijk weer met haar bijbaan te starten (serveerster).
Donderdag naar huis. De camino is afgerond. Het 'normale' leven wacht. En ook wel het comfortabele. Geen slaapzalen. Geen pelgrimsmenu's. Geen handwasjes meer. Eigen bed. Eigen douche. Eigen vrouw en kinderen. Heerlijk. Het is hier al wat herfstig. Dat versterkt het verlangen naar thuis. Naar een knapperig haardvuur. En een goed glas wijn samen met mijn geliefde.
Binnen enkele dagen komt er nog 1 verhaal. Over: Wat pelgrimeren nu eigenlijk is. Waarom doen zoveel mensen het? Hoe werkt het?
Het verhaal heeft al een titel: 'Op zoek naar de 'adem' van het leven...'

maandag 5 oktober 2009

Dag 121 Finisterre

Als herboren mensen laten we Kaap Finisterre achter ons. En keren terug naar het gewone leven. Met de wind en de regen in onze rug kijken we vol verwachting vooruit.
Rond de middag zijn we in Finisterre aangekomen. Met de bus. Na een rit van drie uur. De laatste stop voor Finisterre stapt Julia in. Zij is met de bus uit Muxia gekomen. Het pad is te gevaarlijk om te voet af te leggen. We zoeken een pension. En na de lunch op stap. Nog drie kilometer. Worstelen tegen weer en wind.
En dan zien we het: Kaap Finisterre. Of beter: Faro de Finisterre. De vuurtoren. Aan de 'Costa da Morte'. Het eind van de wereld. Met het laatste caminopaaltje: 0.00 km. Er staat een spreuk: 'May peace prevail on earth'. Mooi. Kaap Finisterre: indrukwekkend, guur en verlaten. Hier sluiten we de camino echt helemaal af.
We kijken er een tijdje rond. Komen Rudi en Margit weer tegen. Maken foto's. Op de terugweg stopt een auto. Rogier springt er uit. Komt met open armen op ons af en omhelst ons. Rogier hebben we samen met Chris diverse keren onderweg ontmoet en gesproken. Nu zijn hun vrouwen gekomen en reizen ze nog even rond. Leuk. Zo gaat dat op de camino. Morgen weer terug naar Santiago. Woensdag naar Coruña. En donderdag....

zondag 4 oktober 2009

Dag 120 Santiago de Compostela

Met de omhelzing van de buste van de Heilige Jacobus, achter het altaar in de kathedraal, sluit ik mijn camino af.
Sinds gisteravond regent het pijpenstelen. En de verwachting is dat de regen de komende dagen aanhoudt. Dus ook modder. Daar hebben we geen zin in. We hebben genoeg kilometers gemaakt. Daarom wijzigen we ons plan. Van veel andere pelgrims horen we dat ze dezelfde beslissing genomen hebben. Vandaag blijven we in Santiago. Morgen met de bus naar Finisterre. Blijven daar een nacht. Dinsdag weer terug naar Santiago.
Vanmorgen is Julia vertrokken. Met de bus naar Muxia. Morgen wil ze dan naar Finisterre trekken. 30 km! En ze is haar Credential vergeten. Daar belde ze over. Hopelijk zien we haar nog. Anders sturen we die op.
Onze 'lichting' pelgrims verdwijnt nu snel uit Santiago. Nieuwe komen er voor in de plaats. Tijd om op te stappen dus. Morgen Finisterre.

zaterdag 3 oktober 2009

Dag 119 Santiago de Compostela

En eindelijk dringt het tot me door. Vanmorgen. Weer in de kathedraal. We hebben de Camino de Santiago voltooid! Het zit erop. Het is voorbij. Wat een geweldige belevenis. Wat een ervaring. Wat een reis. Wat een mensen. Wat een ontmoetingen. Wat een verhalen. Dat besef doet even de tranen in mijn ogen opwellen.
Onze Credential is ook binnen. Gistermiddag opgehaald bij het pelgrimsbureau. Het geeft een geweldig gevoel. Gisteravond samen met Isabelle (caminovriendin al uit Frankrijk) en Ghislain, haar man, gegeten. Reuze gezellig.
Vandaag dus weer naar de mis geweest. En het wierookvat slingerde weer!
Morgen wacht de 'Camino Finisterre'. 85 km. In drie dagen. De reis naar de 'Costa da Morte'. De 'Kust van de dood'. Of ook wel: de reis naar het einde van de wereld. Althans, zo werd dat vroeger gezien. Kaap Finisterre als het meest westelijke puntje van Europa. Een mythische en symbolische plek. Een plaats rijk aan rites en rituelen. Al van de Romeinen, die er de machtige zon in de zee zagen verdwijnen.
Voor de pelgrim die er aankomt zijn er een aantal rituelen. Tanja mailde me die. Allereerst neem je een bad in zee. Om je lichaam en geest van de reis te reinigen. Daarna verbrand je er kleding. Om daarmee symbolisch je reis te beëindigen. En tenslotte kijk je bij de vuurtoren, samen met de andere pelgrims, naar het ondergaan van de zon.
De volgende dag zal je als herboren, nieuw mens ontwaken. En het leven weer ingaan....

vrijdag 2 oktober 2009

Dag 118 Van Pedrouzo naar Santiago de Compostela (22 km)

Met een machtig akkoord zet het grote orgel in. Onderaan is de enorme kabel in wel tien delen gesplitst. Onder begeleiding van de orgelklanken wordt het grote, manshoge, wierookvat langzaam opgehesen. En aan het slingeren gebracht. Eerst langzaam. Maar de tien mannen laten het vat al snel dwars over door de kathedraal van Santiago de Compostela suizen. In een werkelijk duizelingwekkende vaart. Daarbij raakt de kabel bijna de bovenkant van het hoog gotische gewelf. Een geluk om het mee te maken. Want het gebeurt maar zelden dat men het vat laat slingeren. En imposant.
Santiago de Compostela! Het eindpunt van onze lange, maar mooie pelgrimsreis. Vanmorgen zijn we er aangekomen. En via de ingang voor pelgrims de kathedraal binnen gegaan.
We zijn vroeg vertrokken. In de verte kraait een haan. Dichterbij hoor je het geluid van een autoweg. Achter de heuvel reflecteren de felle lichten van het vliegveld van Santiago op de wolken. De laatste etappe. We willen rond elf uur in Santiago zijn.
Onderweg Marja gefeliciteerd met haar verjaardag. Ik omarm haar met duizend armen...
De pelgrimsmis begint om twaalf uur. Maar je moet erg op tijd zijn. En het lukt. Tijdens de mis is de kathedraal stampvol. De mis is verder in vlekkeloos Spaans. Redelijk lastig te volgen dus. Een non met mooie stem doet de voorzang. Het machtige orgel begeleidt met warme klanken.
Eigenlijk besef ik nauwelijks dat we in Santiago zijn. Gisteren en vandaag voelde ik geen opwinding. Het voelt als een gewone etappe.
Misschien zijn we onderweg wat stiller. En we zijn al een paar dagen bezig de kilometers af te tellen. Alleen in de kathedraal en na afloop is het anders. Pelgrims feliciteren elkaar over het bereiken van Santiago. En vanmiddag haal ik mijn certificaat. De wachtrij ervoor is vanmorgen langer dan een uur.
Han heeft inmiddels met drie Australische vrouwen afgesproken. Vanavond gaan we champagne drinken en tapas eten op het bereiken van Santiago.
We verblijven in een eenvoudig pension. In een driebed kamer. Julia heeft een eigen sleutel. Dus die kan haar gang gaan. En wij kunnen ook na tien uur binnen (in alle albergues moet je voor tien uur binnen zijn en in bed!).
We blijven hier twee nachten. Zondag trekken we verder. Daarover morgen meer.
Totaal na 107 etappes: 2.724 km

donderdag 1 oktober 2009

Dag 117 Van Arzúa naar Pedrouza-Arca (19 km)

'Je kunt niet met een vrouw praten en tegelijk aan je bril denken,' zegt Han. Waar denk je dan wel aan? Denk ik. Het is net licht. Han trekt zijn trui uit. Hannie staat erbij. Hij legt zijn bril op een caminopaaltje. En gaat verder. En ontdekt anderhalve km later dat hij zijn bril vergeten is. Wij draaien dus om en gaan terug.
En dan ontstaat een komische situatie. Iedereen vraagt zich af waar we mee bezig zijn. Velen kennen ons. 'Santiago is de andere kant op'. Bril vergeten dus. En iedereen heeft hem zien liggen! En laat dat zo. In hoop dat de rechtmatige eigenaar zich herinnert waar deze lag. En wat gebeurt? Vijfhonderd meter voor het paaltje komt onze caminodochter Julia breed grijnzend aan. Zwaaiend met de bril. Ze had hem herkend en ons van ver zien naderen. De bril is vervolgens het gesprek van de dag. Want iedereen wil weten of we hem terug gevonden hebben.
Santiago is nu wel erg dichtbij. Nog 1 etappe. Morgen komen we er aan. Op de verjaardag van mijn zo teerbeminde Marja. Dubbel feest dus. Daarmee is onze reis nog niet voltooid. We gaan door naar Finnisterre. Daarover later meer.
Pas op donderdag 8 oktober vliegen we weer naar huis. Rond 17.30 uur hoop ik mijn lange, fantastische en inspirerende tocht ritueel af te sluiten. Door te voet de Holthuizerdreef op te wandelen. Wie dat wil meemaken is welkom. De precieze tijd komt nog op de website. Kijk een uur tevoren even of het nog klopt i.v.m. vertragingen. De donderdagavond is dan voor ons gezin. Op vrijdag vieren we de verjaardag van Marja en mijn thuiskomst.
Maar eerst morgen: Santiago de Compostela....
Totaal na 106 etappes: 2.702 km

woensdag 30 september 2009

Dag 116 Van Palas de Rei naar Arzúa (29 km)

Soms heb je als pelgrim weinig keus. Gistermiddag mijn wasje wat laat gedaan. De droogplaats werkte slecht. Dus onderbroek en hemd vochtig meegenomen. Vanmiddag dus de keus tussen een 'schone' vochtige onderbroek of een bezwete. Toch maar voor de 'schone' gekozen. De gebruikte hangen nu trots buiten aan de lijn. Op een uitstekende plaats.
Buenos dias. Ola. Buen camino. Het blijft maar doorgaan. De hele dag. Pelgrims groeten elkaar. Hebben een band. Horen tot een andere kaste. En het is leuk. Zeker als je erbij hoort.
Gisteravond naar de mis geweest. Met Julia. Ze was een beetje boos en teleurgesteld na afloop. Het was en 'ouderwetse' mis. Wat een verschil met de inspiratie van een paar dagen geleden in Triacastella. Vandaag sprak ik er met haar over. Daarbij zei ze dat ze eigenlijk meer religiositeit verwacht had op de Camino. Eigenlijk begrijp ik dat wel. Er zijn wel plaatsen waar je dat in kerken of albergues vind, maar die moet je weten. Voorzover ik weet is er geen bron waar je die informatie kunt halen. Daar moeten we toch wat aan doen.
De route vandaag is lang en mooi. We passeren Melide . Wereldberoemd om de octopus die je er kunt eten. Dat wil Julia ook wel. In het beroemdste restaurant: 'Pulperia A Garnacha'. Ik mee. Laat ik het erop houden dat ik geproefd heb. De Spanjaarden zaten te smullen. Ieder zijn lekkernij.
Han is ook weer op de camino. Gestart in Melide. Halverwege de etappe van vandaag. En het gaat goed. Morgen weer een hele etappe. Voor Julia is de etappe te lang. Teveel last van haar voetwonden. Een paar km voor Arzua blijft ze in een Albergue. Geen probleem. Ook dochters moet je loslaten. Morgen of vrijdag komen we haar wel weer tegen.
Vanavond bieren we met Bert en Hans. Zij hebben ook de hele tocht gedaan vanuit Nederland.
Santiago komt steeds dichterbij. Nog maar twee dagen. 38 km. Santiago here we come.....
Totaalna 105 etappes: 2.683 km

dinsdag 29 september 2009

Dag 115 Van Portomarín naar Palas de Rei (24 km)

De stroom pelgrims lijkt oneindig. Met Julia (onze caminodochter) neem ik even een pauze. En vanaf waar we zitten, zien we vele pelgrims passeren. Velen kennen we. Van gezicht of omdat we ze gesproken hebben. Velen zijn nieuw voor ons. Han neemt nog een dag rust. Morgen gaat hij weer mee. Vermoedelijk voor een deel, want de etappe is nogal lang.
Voor onze pauze passeren we Sylvia (38). Woont en werkt in Barcelona. Als medisch secretaresse op de eerste hulp. Een week geleden trof ik haar voor het eerst. Ze is een heel sociale, heel kwetsbare vrouw. Ze is beweeglijk en actief. Probeert het iedereen naar de zin te maken. Maar twijfelt voortdurend aan zichzelf. Volstrekt overbodig. Ze straalt zoveel positiefs uit. Gisteravond schoof ze aan bij oms eten. Gezellig. En natuurlijk kom je in gesprek. Maar hoe maak je iemand die zo aan zichzelf twijfelt duidelijk hoe waardevol ze is? Ze vond het in ieder geval fijn. Misschien heeft ze er wat aan.
Vanmorgen ging ze maar kort mee. Vanmiddag troffen we haar weer voor de Albergue Municipal (€ 3,-- per nacht). Die was toen vol. Heb nog aangeboden dat ze voor € 1,50 bij mij in bed mocht slapen. Dat wilde ze niet. Snap je dat nou?
Santiago komt in zicht. Nog maar 65 km! En morgen 25 tot 30 km. Het gaat nu snel....
Totaal na 104 etappes: 2.654 km

maandag 28 september 2009

Dag 114 Van Sarria naar Portomarin (24 km)

We zijn al aardig intiem met elkaar. Misschien al wel twee weken geleden kwamen we elkaar voor het eerst tegen. Daarna hebben we elkaar gesproken. Drie dagen geleden een uurtje samen opgelopen. Toen kreeg ik een heerlijk fris snoepje! Dat was op de zware etappe naar O Cebreiro. En eergisteren zat ik op haar bedrand. En hebben we heerlijke nootjes gegeten. 's Middags. Volledig gekleed. Zij strekte even haar benen na de etappe van die dag. Het moet niet gekker worden. Toch?
Ik heb het over Yvonne (51). IC verpleegkundige in het Erasmusziekenhuis in Rotterdam. Ze trekt op met haar Spaanse Caminovriendin Angelika. Wat een leuk en gezellig mens. Guitig. In combinatie met een zekere beslistheid. Wandelt ieder jaar in haar vakanties. Nu dus de Camino. Die is heel anders. Of, zoals iemand mij zei, de Camino moet je beleven. Het is onmogelijk erover te vertellen. En dat is zo.
Vandaag weer een belangrijke mijlpaal. De aanduiding met 'Santiago 100 km' gepasseerd. Het is nu zelfs nog maar 95 km. Julia is mee. Kon ze me mooi op de foto zetten. Gisteren in het hospitaal aan een serieuze voetinfectie geholpen. Nu gaat het behoorlijk goed. Veel minder pijn.
Opvallend zijn de zeer vele Spanjaarden die in Sarria zijn gestart. Die leggen zo de minimale afstand van 100 km af. Die is nodig om je certificaat bij de kathedraal te krijgen. Vanavond zien we er al weer een heleboel met blessures.
De etappe is weer wonderschoon. Het prachtige weer houdt ook nu nog aan. Han gaat steeds beter. Morgen nog een dag rust. Dan weer aan de bak. Santiago: Here we come...
Totaal 103 etappes: 2.630 km

Een oproep voor Karlien: wil je me een mail sturen? Dan kan ik eenvoudiger reageren zodra ik terug ben (ad.huson@gmail.com). Dat geldt ook voor de anderen die nog graag een reactie krijgen.

zondag 27 september 2009

Dag 113 Van Triacastela naar Sarria (17 km)

Indrukwekkend. Ontroerend. Inspirerend. We zijn met zo'n 80 pelgrims bij elkaar. In het sfeervolle kerkje van Triacastella. Om zeven uur. Gisteravond. Voor de pelgrimsmis. Ik ben er op het laatste moment ook aangeschoven. Samen met Julia. Onze Braziliaanse 'pleegdochter'. De pastoor laat zich assisteren door een zestal pelgrims. Zo wordt het Evangelie in zeven talen gelezen. En de gebeden en de zegen in zeven talen uitgesproken. Zijn korte preek wordt simultaan in het Engels vertaald. Zijn boodschap is eenvoudig; 'God is liefde. Zoek op de Camino de weg van Gods liefde'. Voor de communie worden alle pelgrims uitgenodigd. De pastoor roept alle aanwezigen op de vredesgroet met een omhelzing te geven. En iedereen doet het zo! De hele kerk komt in beweging. De mis, en de sfeer zijn heel inspirerend. Zo kun je weer verder.
Aansluitend eten we samen met Julia. Ze is een beetje alleen. Haar caminovriendin is doorgelopen. Julia heeft veel last van haar voeten. We hebben het over haar leven, familie en studie. Aardige meid.
Ook al is de route kort, hij is wonderschoon. Al kort na de start passeren we een woning waarvan een kunstenaar een soort spirituele ruimte heeft gemaakt. Hij verkoopt er ook kaarten. Bij vertrek wil hij graag bidden met mijn twee reisgenoten en mij. Die reisgenoten zijn een Spaanse vrouw van Nederlandse afkomst, en haar man.
We lopen een tijdje met elkaar op. Na een pas op 900 m is het vooral dalen naar 450 m. Dat betekent eerst in de zon op de mist in het dal kijken. Daarna ga je door de mist. Tegen de middag trekt die op en is het weer prachtig zonnig.
Vannacht kreeg Han last van zijn knie. Heeft vandaag de taxi genomen. De man van Isabelle, een passerende caminovriendin uit Frankrijk, is arts. Hij wil wel even kijken en stelt een meniscusblessure vast. Nog twee dagen rust en ibuprofen. Een tegenvaller dus. Maar overkomelijk. Santiago is in zicht. En we zullen het halen.
Totaal na 102 etappes: 2.606 km

zaterdag 26 september 2009

Dag 112 Van O Cebreiro naar Triacastela (23 km)

Verrassend. Een Canadees die vloeiend Nederlands spreekt. Bernhard Borghouts. Gepensioneerd accountant. Lange goed geconserveerde man. Prettige uitstraling. Ik schat hem begin zestig. Reist alleen. Beetje op zichzelf. Zijn ouders waren Nederlandse emigranten. Hij is geboren en getogen in Canada. Ik loop even met hem op. Maar na korte tijd is hij me met zijn lange benen al weer voorbij.
Na het passeren van twee lage passen, daalt de route voortdurend. Van ruim 1.300 naar 670 m. Op de eerste pas, de Alto San Roque, staat een schitterend beeld van een pelgrim die tegen weer en wind in worstelt.
Als een donzen deken hangt de mist laag in de dalen. Zo genieten we van prachtige uitzichten.
Triacastela is een behoorlijk saai dorp. Enkele winkeltjes. Wat bars en restaurants. Een pinautomaat ontbreekt. Het dorpje leeft vooral van de vele passerende pelgrims. We zijn er vroeg. Dus tijd genoeg om alle kleren inclusief, de lakenzakken, in de wasmachine te doen. Misschien worden ze nog schoon...
Totaal na 101 etappes: 2.589 km

vrijdag 25 september 2009

Dag 111 Van Villafranca del Bierzo naar O Cebreiro (29 km)

Camino duro - de zware weg. Zo heet deze etappe. En het klopt. De weg is zwaar. Vooral de laatste tien kilometer. Vanaf daar stijgt de weg van 550 naar bijna 1.300 meter. Grotendeels over een tamelijk slecht pad. Het gaat ons goed af. Maar zwaar blijft het.
We zijn inmiddels in de provincie Gallicie aangekomen. De autonome provincie waarin ook Santiago ligt. Vanaf nu staat elke km op ons pad de afstand naar Santiago aangegeven. Nu nog 153 km. Als het klopt tenminste. De route wijzigt nogal eens. Santiago is in ieder geval tamelijk dichtbij. Op Marja's verjaardag bereiken we Santiago. Dat is volgende week vrijdag 2 oktober.
In O Cebreiro aangekomen melden we ons in de Albergue Municipal. Nieuw met prima voorzieningen. We slapen op een zaal met maar liefst 70 anderen. Beetje veel.
Het kerkje van O Cebreiro is prachtig door haar eenvoud. Ze hebben er wel drie stempels. Ik neem ze allemaal want ik heb inmiddels mijn derde pelgrimspas aangeschaft. Het plaatsje is ook wonderschoon. Klein, maar de moeite waard om even rond te kijken.
Morgen is de etappe korter en minder zwaar. Natuurlijk moet er geklommen worden. Je gaat nooit in een rechte lijn omlaag.
Totaal na 100 etappes: 2.566 km

donderdag 24 september 2009

Dag 110 Van Molinaseca naar Villafranca del Bierzo (33 km)

'Als Gods woord in een ouderling'. We hebben het dan ook wel verdiend. Een lange etappe. Op zich redelijk eenvoudig. Alleen in Ponteferrada gaf het boek andere informatie dan de wegwijzers. Uiteindelijk de wegwijzers gevolgd. En dat ging natuurlijk prima. Het is ook weer een warme dag. Bijna heet met 30+ graden. Het bier na afloop smaakt dus weer best. Villafranca del Bierzo wordt ook wel 'Klein Santiago' genoemd. Vanwege het grote aantal kerken en pelgrimsherbergen.
In de Albergue en later op het terras ontmoeten we Julia (22?) en Rosa een Spaanse reisgenote. Julia is Braziliaanse. Ze woont in Sao Paolo. Ze doet haar master in Hamburg (koud). Julia doet de Camino omdat haar oudere broer het een aantal jaren geleden gedaan heeft. Hij is daar zeer enthousiast over en noemt het 'de beste ervaring in zijn leven tot nu toe'. Bovendien vind ze Hamburg minder leuk.
Rosa heeft ze ontmoet op de Camino. Geboren en opgegroeid in Sevilla. Afgestudeerd psychologe. Daarna zeven jaar in Barcelona gewoond en gewerkt. Ze had daar een winkel en een relatie. Beiden heeft ze opgeruimd. Nu doet ze dus de Camino. Om daarna te gaan promoveren in haar oorspronkelijke beroep: psychologie.
Iedere dag ontmoet je weer andere mensen. Iedere dag hoor je weer andere verhalen. Het zijn er te veel om allemaal te vermelden. Heel veel mensen zijn heel open naar elkaar. Dat maakt de Camino zo bijzonder. En leuk.
Totaal na 99 etappes: 2.537 km

woensdag 23 september 2009

Dag 109 Van Rabanal del Camino naar Molinaseca (27 km)

In een lange stoet trekken de pelgrims uit Rabanal. Eerst klimmen we 400 meter. Over gemakkelijke, glooiend oplopende paden. Na ruim een uur gaan we, op een heuvel, een bocht om.
En dan zien we het: het Cruz de Ferro. Of het Pelgrimskruis. Een boomstam van vijf meter hoog. Met bovenop een ijzeren kruis. Als we naderen zien we ook de enorme berg stenen. Meegebracht door de tienduizenden passerende pelgrims. Ieder jaar weer. En we zien een grote groep pelgrims. Allemaal houden ze stil bij het kruis.
Hier mogen we onze meegebrachte last afleggen. Symbolisch: door een van huis meegedragen steen neer te leggen, leg je je last af. Mijn van huis meegebrachte steen is maar klein. Door Fleur uit onze tuin opgeraapt. Toen was mijn last nog licht. Door het overlijden van Charlotte is het anders. Het is zoals Sophie mij schreef kort na de hervatting van mijn tocht: ' Je hebt nu een extra last bij je om naar Santiago te brengen. Om daarmee ook het verdriet van de familie symbolisch over te dragen'. En ze voegt eraan toe:' Het is toch niet alleen een wandeling voor de leut?'. En zo is het. En zo voelt het ook. Meedragen van de last. Heel voorzichtig leg ik zo mijn steen bovenop de enorme hoop. Om daarmee tenminste een deel van de last van mijn en andere schouders af te leggen. En een plaats te geven in onze harten. Zodat we ons kunnen oprichten en, met een hart vol liefde, het leven weer onder ogen kunnen zien. Ik sta stil.
Om met een iets lichtere tred verder te kunnen gaan. Verwarmd door de lage warme, stralende herfstzon...
Totaal na 96 etappes: 2.504 km

dinsdag 22 september 2009

Dag 108 Van Astorga naar Rabanal del Camino (20km)

'Only the love gives meaning to live'. Met deze boodschap kunnen we het weer doen. Ze staat bij een kapel. Net buiten Astorga. Drukbezocht door pelgrims. Hebben ook een prachtig stempel.
De hemel is strak blauw. De zon komt op. Ons pad is prachtig. Met steeds opnieuw de mooiste vergezichten. Het belooft een schitterende dag te worden. En dat wordt het! Al snel passeren we Murias de Rechivaldo. Een juweel van een dorpje. En het voelt er ook direct goed.
Gisteravond getuige geweest van echte liefde op de Camino. Waltrud (55, Oostenrijkse) en Rene (55, Zwitser) hebben elkaar op de Camino gevonden. Beiden zijn in het echte leven ongebonden. Bijzonder is dat Rene doodziek is. Iets ingewikkelds met maag/darmen. Hij leeft al een half jaar langer dan verwacht. Misschien dat de 'liefdesdrug' wonderen doet.
Rabanal bestaat vooral van de pelgrims. Zonder deze heeft het geen bestaansrecht. Het is een vriendelijk plaatsje. Veel huizen zijn er mooi gerenoveerd.
Ik kom aan de praat met Elisabetta (32, Italiaanse). Mooi, lief gezicht. Vooral als ze lacht. Ze is psychiater. Spreekt maar een paar woorden Engels. Ze heeft het voortdurend koud. Is veel hogere temperaturen gewend in Sardinië. Daar woont en werkt ze. Vanmorgen ging ze dik ingepakt op stap. Ook zij is zoekend naar de weg die ze gaan zal. Zoekend naar wat haar toekomst zal zijn. Ze ervaart dat er op de Camino veel van haar afvalt. Dat schept ruimte voor nieuwe gedachten en nieuwe wegen.
De tocht blijft indrukwekkend mooi. In alle opzichten. Morgen een 'beladen' moment. Het Cruz de Ferro. Daar sta ik stil; om verder te kunnen gaan...
Totaal na 97 etappes: 2.477 km

maandag 21 september 2009

Dag 107 Van Hospital de Órbigo naar Astorga (18 km)

Pieter! Han springt enthousiast op van zijn stoel. We zitten op het terras. We zijn inmiddels in Astorga. Ik denk: welke vreemde vogel hebben we nu aan onze fiets hangen? Maar dat valt reuze mee. Pieter (49) is een glas in lood kunstenaar. Op de Camino gestart in Genève.
Han heeft hem ontmoet toen ik een paar dagen in Nederland was. Pieter is inmiddels 100 km op ons voor. Vandaag met de bus teruggekomen naar Astorga. Inderdaad: voor een dame (Duits).
Pieter gaat de Camino omdat hij in het normale leven heel erg op zichzelf is. Maar dat ook wel wil veranderen. Wil ook weer meer de essentie van zijn eigen leven ontdekken. 'In het normale leven ben je vaak gedwongen tot gedrag dat niet het jouwe is'. Vandaag ontmoet hij dus weer de vrouw die hij eerder op de Camino ontmoet heeft.
Onderweg via e-mail contact onderhouden (hij bezit geen mobiele telefoon). We drinken en eten wat samen. En zijn benieuwd naar zijn vriendin.
Prachtige vergezichten. Een golvend pad. We laten de vlaktes achter ons. Het is weer een korte etappe. Dat biedt ons ruim de mogelijkheid het zonovergoten Astorga te verkennen. Een stad met veel herinneringen aan de Romeinse tijd; stadsmuren, een poort, Romeinse huizen, tempels, thermen en een stelsel van kanalen. Een grote kathedraal. En een bisschoppelijk paleis ontworpen door Antonio Gaudí. En dat alles dus onder een wolkeloze hemel.
Vannacht slapen we in de Albergue 'Siervas Maria'. In een vierpersoonskamer. Dus redelijk rustig. En dat is heel prettig. Vanmorgen waren er al weer een aantal die het nodig vonden om al om half zes op te staan!
Hoe verzin je het.
Totaal na 96 etappes: 2.457 km

zondag 20 september 2009

Dag 106 Van Villar de Mazarife naar Hospital de Órbigo (17 km)

'Ik was nog zo onrustig in Burgos. Bezig met allerlei problemen die ik van huis meenam', zegt Rudi (60, Duits). Hij logeert in dezelfde Albergue in Órbigo als wij. Heeft Margit (46, Oostenrijkse) op sleeptouw. Sinds Burgos hebben we hem niet meer gezien. Ging wat langzamer dan wij.
Nu dus met Margit, een vriendin en een Zwitser.
Margit werkt in de kinderopvang. En heeft een sabbatical. Sinds september. We praten over de Camino en het waarom ervan. Rudi vertrouwt me toe dat hij het samen optrekken prettig vindt. 'We kunnen lang stil zijn in elkaars gezelschap'. Margit is Oostenrijkse maar gaat ieder jaar in Italie skiën. De Kronplatz. Is daar heel enthousiast over.
Vannacht hemels geslapen. En we hoefden toch niet te zingen! En het was weer oorverdovend stil.
De weg naar Orbigo is het eerste deel kaarsrecht. Kilometerslang. Met links en rechts gemaaide graanvelden en velden met maïs. En voor ons bergen. Die bereiken we de komende dagen. Verder geen enkele bebouwing. Het is stil en rustig. Vredig bijna. Met voor en achter ons andere pelgrims. Vaak ver uit elkaar.
Órbigo is beroemd om zijn lange middeleeuwse brug. Met een knik in het midden. We zijn er al vroeg. Daarmee een dilemma; hier blijven of doorgaan? We besluiten te blijven. Morgen willen we de tijd hebben rustig in Astorga rond te kijken. Daar zullen we al vroeg zijn. Het is maar 18 km.
Onderweg ontmoeten we wel weer oude bekenden. Daniella. En Kim (Australische). Verpleegkundige. Ze heeft haar baan opgezegd om de Camino te lopen. Gisteravond zaten we tijdens het eten met beide dames aan een tafel. Gezellig. Beiden zijn doorgegaan naar een Albergue verder op de Camino. Als de Camino het wil komen we ze wel weer tegen.
Totaal na 95 etappes; 2.439 km

zaterdag 19 september 2009

Dag 105 Van León naar Villar de Mazarife (21 km)

We slapen bij Jesus! En Han moet christelijke liedjes zingen. Denk ik. Maar daarover straks meer. Onder een strak blauwe hemel vertrekken we uit León. Pas na een uur laten we de bebouwing achter ons. Daarna komen we in een Veluwe-achtig landschap. Om vervolgens in Villar aan te komen.
We hebben de keus uit maar liefst drie Albergues. Han heeft een duidelijke voorkeur voor Jesus. Dus daar schrijven we ons in. Tweepersoons kamer. Deur sluit niet. Het is er rustig. Veel plaatsen zijn nog onbezet. Bij binnenkomst zie ik ze al liggen. Twee gitaren. Dus ik vrees toch dat er gezongen moet worden. Voor mij natuurlijk geen enkel probleem. Voor Han zie ik het somber in. Wordt vervolgd.
Bij het biertje ontmoeten we Daniele (32) weer. Ze is na een paar dagen rust weer op pad.
Heeft nog wel last van haar knie. Koelt met ijs. Hoop dat het werkt. Komen weer aan de praat over de Camino. Ze heeft er zo'n goed gevoel bij. 'I am just following my hart,' zegt ze. En dat straalt ze ook uit.
Totaal na 94 etappes: 2.422 km

vrijdag 18 september 2009

Dag 104 León (rustdag)

León is de laatste grote etappeplaats. Santiago komt in zicht. Met het huidige tempo bereiken we Santiago de eerste dagen van oktober. Voor het zover is nog twee weken hard werken. 317 km. In het licht van onze lange reis een peuleschil. Maar doe het maar even...
We passeren in die twee weken ook nog twee hoogtepunten.
De
eerste is spiritueel. Het 'Cruz del Ferro'. Het ijzeren kruis. Hier leggen pelgrims hun van huis meegebrachte steen neer. Als symbool van de last die ze met zich meedragen. En die ze hier symbolisch afleggen. Ik leg er ook mijn van huis meegenomen steen neer. Maar er is een extra last bijgekomen. Bij het pelgrimskruis sta ik dus stil. Met het Cruz del Ferro bereiken we ook het hoogste punt van onze hele reis. Ruim 1.500 meter. Omdat de klim begint op 1.100 meter is het lichamelijk geen zware etappe.

Twee dagen later wacht O Cebreiro. Met 1.250 meter minder hoog. Maar wel een klim van ruim 1.000 meter. En een totale etappe van 29 km. Volgens de boekjes een zeer zware etappe. We zullen het zien. Daarna worden de etappes een stuk lichter.
Bij aankomst in Santiago is onze lange reis bijna voltooid. De kans bestaat dat we nog doorlopen naar Finisterre. Dat zijn drie etappes. Maar dat is afhankelijk van onze zin en het weer.
León is de moeite waard om bij stil te staan. Maar eerst een computer zoeken. Lange mail van mijn geliefde. Dat maakt me blij. En foto's uploaden.
Dat kost altijd nog al wat tijd (2 uur). Maar het is leuk om te doen.
Daarna slenter ik door León. Bezoek de kathedraal. Hoog gotisch. Imposant en prachtig. Na de siesta verder León verkennen. En nog wat inkopen doen voor morgen onderweg. Dan roept de weg ons weer om door te gaan....

donderdag 17 september 2009

Dag 103 Van El Burgo Ranero naar León (38 km)

We zijn al in León. De allerlaatste grote etappeplaats voor Santiago de Compostela. We gaan nu sneller dan gedacht. Vanmorgen is ons eerste doel Mansilla de las Mulas. Op 19 km. Daar komen we al om half twaalf aan. Het gaat goed. Het weer is prettig met 17 gr. en een zonnetje. En we hebben nu eens geen zin een lange middag rond te hangen in een dorpje. Dus we besluiten door te gaan. En dat besluiten we nog een keer. En zo belanden we in León.
De laatste 15 km naar León zijn behoorlijk saai. Dus veel pelgrims nemen de bus. Wij weerstaan de verleiding en gaan het hele stuk te voet. We verblijven hier in een hostel. Dat betekent een tweepersoonskamer met douche en toilet. We drinken een biertje in een café in een drukke straat. Binnen, want het is de hele dag al fris (vanmorgen trui en jas aan) en we zien veel pelgrims passeren die nu ook in León zijn.
Een aantal kennen we. Velen alleen van gezicht. Dan komt Daniela voorbij. Ze moest gisteren met de trein naar León. Vanwege knieproblemen. Ze schuift bij ons aan en verzucht dat ze vanavond graag een pizza wil eten. Dat is precies wat wij ook gaan doen. Dus vanavond hebben we prettig gezelschap. Leuk.
Totaal na 93 etappes: 2.401 km

woensdag 16 september 2009

Dag 102 Van Sahagún naar El Burgo Ranero (18 km)

We trekken vanmorgen over de 'Real Camino'. De Koninklijke weg. Deze loopt van Sahagún naar El Burgo Ranero. Een origineel deel van de St. Jacobsroute. Door zacht glooiend land. Uitgestrekt. Haast eindeloos. Het is fris. En het regent een uurtje zacht.
El Burgo Ranero is een typisch Castiliaans dorp. Met 'Adobe' huizen. Dat wil zeggen: opgetrokken van aan de lucht gedroogd leem. Onze (gemeentelijke) Albergue is ook helemaal van leem opgetrokken. Ze wordt beheerd door twee Amerikaanse Hospitaleros (vrijwilligers). Streng en precies. De Albergue is (met 28 plaatsen) klein.
In het restaurant er tegenover ontmoeten we Daniela. 28, Zwitsers. Heeft haar baan als assistent-accountant opgezegd. Na zes jaar. Teveel stress. Nu beraadt ze zich over haar toekomst. Ze is gestart in Burgos. Maar ze heeft, zoals velen, nu een serieuze knieblessure. Daarom moest ze vandaag een taxi nemen. En reist ze vanmiddag met de trein naar Leon.
Ze hoopt dat ze na een paar dagen rust weer door kan.
In Spanje wordt nog volop gerookt in de restaurants en café's. En wie aan de bar staat gooit de as, peuken en servetten gewoon op de grond. Voor ons een merkwaardige gewoonte.
Vandaag Fleur ook nog even aan de lijn gehad. Dus mijn dag is weer goed! Zeker nu ik nog even van de zon geniet. De donkere wolken hebben plaats gemaakt voor witte. Uit de wind in de zon is het heel aangenaam toeven. Deze pelgrim geniet nog steeds van een goed leven.....
Totaal na 92 etappes: 2.363 km

dinsdag 15 september 2009

Dag 101 Van Ledigo naar Sahagún (18 km)

Vannacht slapen we in een kerk! In Sahagún. De gemeentelijke Albergue is daarin gevestigd. Op een bovenverdieping staan stapelbedden. 65 plaatsen. Een grote zaal onder het dak. Toegankelijk via een comfortabele trap. En er zijn keurige wc's en douches gebouwd. Bijzonder.
We zijn pas laat op pad. Half negen. De route is ook maar kort. En het is fris weer. Bij vertrek amper tien graden. De zon komt er wel bij. Maar in Sahagún is het ook maar 17 gr. En omdat we laat starten is het rustig op de route. De meeste pelgrims zijn al lang op pad. Velen maken nu ook tamelijk lange etappes. Ze moeten hun al geboekte terugvlucht vanuit Santiago halen. Eind september of begin oktober.
Wij naderen inmiddels Leon. Daar zijn we over drie etappes (vrijdag).
Zaterdag nemen we de tijd om er rond te kijken. En daarna het allerlaatste deel van onze lange maar schitterende tocht.
Totaal na 91 etappes: 2.345 km