maandag 26 oktober 2009

Nieuw : Foto's

Vanaf nu staan alle foto's van onze prachtige pelgrimsreis op deze site.
Ze zijn gerubriceerd in 7 albums. Via onderstaande link kunt u erheen klikken. En een keuze maken....
klik hier voor de foto's

dinsdag 13 oktober 2009

Waar zijn we?

Op 2 oktober 2009 zijn we in Santiago de Compostela aangekomen. Daarna nog Finisterre bezocht. Met de bus. Door het zeer slechte weer. Op 8 oktober zijn we naar huis gereisd. Onze lange reis is voltooid.
Alle verhalen zijn geschreven door Ad. Als je wilt reageren mail dan naar: ad.huson@gmail.com.

Grotere kaart weergeven

maandag 12 oktober 2009

Op zoek naar de adem van het leven.....

Pelgrimeren is als het leven zelf. Je gaat op weg. Kiest een pad. En zoekt je bestemming.
Een pelgrim is op zoek naar de adem van het leven. Door zich open te stellen voor zichzelf en zijn omgeving. En door op pad te gaan. Te kiezen voor een simpel leven. Met alleen het hoogst noodzakelijke bij zich.
Waarom gaat een pelgrim op pad? Ik ben op pad gegaan om het leven te vieren. Velen (wel 80%) gaan op pad om hele andere redenen. Uit verdriet. Verlies. Van baan, partner of kind. Relatieproblemen. Of overgang naar een andere periode in hun leven. Om zichzelf weer te vinden. Veel jongeren gaan omdat ze zich afvragen hoe ze hun leven moeten invullen. Of omdat ze problemen thuis hebben. Er gaan er om puur spirituele en religieuze redenen.
Als pelgrim zie je steeds weer nieuwe horizonten. Krijg je steeds weer nieuwe indrukken. Steeds weer ga je verder. En neem je afscheid. Laat je achter. Om vooruit te zien. En te zoeken naar je bestemming.
Daarbij zijn er gidsen onderweg. Soms tekens op je pad. In de omgeving, de natuur. Vaak mensen die je ontmoet. Je pad kruisen. Of met je oplopen. Soms maar heel kort. Soms langer. Soms voor altijd.
Het pad is vaak helder. Goed gemarkeerd. Maar even vaak moet je het zoeken. En af en toe is het volkomen onlogisch en onvindbaar. In mist of duisternis gehuld.
Het pad van ieder mens heeft ook iets goddelijks. Omdat je mag weten dat je uniek bent. Dat je goed bent zoals je bent. Dat je jezelf mag aanvaarden. Dat je geroepen bent tot leven.
Maar het pad wil wel gevonden worden. Het komt niet naar je toe. Je moet zelf de eerste stap zetten. Net als met het mysterie van de Eeuwige. Ook die wil gevonden worden.
Zo zijn we onderweg. Op de hartenklop van het leven. Met een vast ritme. Iedere dag. Vroeg in de morgen, aan de rand van de ontwikkelende dag, zuig je het leven in je op. Nog in het donker ga je op weg. Dan is je voetstap nog in duisternis gehuld. Maar langzaam breekt de dageraad aan.
En onderweg ontmoet je mensen. Jong en oud. Uit alle windstreken. Met alle talen. En je herkent in hun gelaat je reisgenoot, je naaste, je geliefde. Mensen die zich openstellen voor elkaar. Die bereid zijn zich aan elkaar te geven. En te delen. Je loopt samen op. Soms lang. Soms kort.
En soms sta je stil. Bij vreugde en bij verdriet. Of aarzelt je voetstap. Maar steeds ga je weer door. Op zoek naar wat het leven voor je betekent. Op zoek naar de adem van het leven. Naar de adem van jouw leven.

zaterdag 10 oktober 2009

Met nieuwe ogen zien....

En dan zie je alles weer opnieuw. Je vrouw. Je kinderen. Je kleinkind. Je schoonmoeder. Je familie. Je vrienden en vriendinnen. En je ziet ze opnieuw. Met nieuwe ogen.
Marja heeft een nieuwe bril. Ze is blij maar moe. Heel druk geweest. In haar werk. Thuis. Met alle geregel de laatste dag. Mijn kinderen. Goede berichten over hun ontwikkelingen. Onze oudste dochter; moe en prachtig zwanger. Teleurgesteld dat we elkaar pas een dag later treffen. Mijn kleinkind (22 maanden); ze is duidelijk gegroeid. Beweegt zich makkelijker. Praat beter. En kent opa zelfs nog na zo'n lange tijd! Ze vliegt me in de armen. Heerlijk. Mijn schoonmoeder, die aankomt met twee heerlijke ovenschotels. En die ik al gelijk te weinig aandacht geef. Onze vele vrienden en vriendinnen. En zelfs familie van ver weg. 's Avonds in grote getale aanwezig. Hartverwarmend. Dirk is er, die na een ernstig ongeluk deze zomer in een rolstoel geraakt is. Maar aanstekelijk optimistisch. Herman, met goed nieuws; hij heeft weer een baan. Maar er ontbreken er ook. Het verlies is nog te dichtbij. Het verdriet zit nog te diep. Het echte leven is nog onmogelijk op te pakken. Zo zie je met nieuwe ogen wat het leven brengt.
En je ziet je huis. Je eigen plek. Rustplaats en haven. Het is mooier dan voorheen. Je ziet de vele veranderingen (verbeteringen) die Marja heeft doorgevoerd. En je bent blij. Hier is waar je hoort. Hier is waar je leeft. Hier is waar je liefhebt... Allen die je dierbaar zijn.
Zondag. Mijn eigen kerk. Een warm bad van begroeting en belangstelling. En van samen vieren. Met een heel toepasselijk thema: Dat rijkdom en de talloze impulsen die je dagelijks krijgt je vaak verhinderen bij jezelf te blijven. Sterker, vervreemden je van wie je bent. Hoe anders is dat als je een pelgrimsreis maakt. Ik heb dat voorrecht gehad. En kijk nu weer met nieuwe ogen naar de werkelijkheid waarin ik leef.....

Thuiskomst...





Wat een thuiskomst. Wat een verrassing. Mijn pad is de laatste meters verlicht met honderden kaarsjes!
Met flinke vertraging, pas 1 uur 's-nachts, kom ik thuis aan. In plaats van om drie uur op Eindhoven, landen we om tien uur op Charleroi. Op ruim drie uur rijden. Dat betekent voor Marja heel veel werk. Iedereen informeren dat ik later ben. En op en neer naar Charleroi rijden. Ik bewonder haar.
Ik stap uit aan het begin van de Holthuizerdreef. Met het lopen van het laatste stuk wil ik mijn lange reis naar Santiago ritueel afsluiten. Door het late uur verwacht ik het stuk alleen te gaan. Maar al snel zie ik Gerdine met de filmcamera beelden maken. Ze wijst me hoe ik moet gaan. Over het voetpad (meestal loop je bij ons over de straat). Gelijk kom ik bij een bord. Daarop het mooie lied: Voorwaarts Christenstrijders.... met de aanduiding: Nog 650 meter. Vervolgens staat om de 100 meter de nog te lopen afstand aangegeven. Halfverwege staat Ruud me op te wachten. Nog 300 meter. Dan worden het tientallen meters. En dan sta ik op korte afstand van ons huis. En zie dat de laatste 20 meter van mijn pad aan beide zijden sprookjesachtig verlicht is met honderden waxinelichtjes. Zo stap ik in een zee van licht naar huis. Kan het mooier? Kan het symbolischer? En wordt hartelijk begroet door Wilmy, Wim en Jan. En er is champagne!
Wat een thuiskomst, wat een afsluiting.
De volgende morgen vliegt Fleur (onze kleindochter) me in de armen. En word ik geïnterviewd door Huissen TV. En er is een groot feest. Met familie, vrienden, buren en kennissen. En zo word ik hartverwarmend onthaald. Een prachtige afsluiting.

dinsdag 6 oktober 2009

Dag 122 Finisterre - Santiago de Compostela

Vandaag met de bus terug naar Santiago. Een prachtige en lange rit. Die hoofdzakelijk langs de kust voert. Vanavond vertrekt Julia met de nachttrein naar Madrid. Vandaar met het vliegtuig naar Hamburg. Om morgenavond gelijk weer met haar bijbaan te starten (serveerster).
Donderdag naar huis. De camino is afgerond. Het 'normale' leven wacht. En ook wel het comfortabele. Geen slaapzalen. Geen pelgrimsmenu's. Geen handwasjes meer. Eigen bed. Eigen douche. Eigen vrouw en kinderen. Heerlijk. Het is hier al wat herfstig. Dat versterkt het verlangen naar thuis. Naar een knapperig haardvuur. En een goed glas wijn samen met mijn geliefde.
Binnen enkele dagen komt er nog 1 verhaal. Over: Wat pelgrimeren nu eigenlijk is. Waarom doen zoveel mensen het? Hoe werkt het?
Het verhaal heeft al een titel: 'Op zoek naar de 'adem' van het leven...'

maandag 5 oktober 2009

Dag 121 Finisterre

Als herboren mensen laten we Kaap Finisterre achter ons. En keren terug naar het gewone leven. Met de wind en de regen in onze rug kijken we vol verwachting vooruit.
Rond de middag zijn we in Finisterre aangekomen. Met de bus. Na een rit van drie uur. De laatste stop voor Finisterre stapt Julia in. Zij is met de bus uit Muxia gekomen. Het pad is te gevaarlijk om te voet af te leggen. We zoeken een pension. En na de lunch op stap. Nog drie kilometer. Worstelen tegen weer en wind.
En dan zien we het: Kaap Finisterre. Of beter: Faro de Finisterre. De vuurtoren. Aan de 'Costa da Morte'. Het eind van de wereld. Met het laatste caminopaaltje: 0.00 km. Er staat een spreuk: 'May peace prevail on earth'. Mooi. Kaap Finisterre: indrukwekkend, guur en verlaten. Hier sluiten we de camino echt helemaal af.
We kijken er een tijdje rond. Komen Rudi en Margit weer tegen. Maken foto's. Op de terugweg stopt een auto. Rogier springt er uit. Komt met open armen op ons af en omhelst ons. Rogier hebben we samen met Chris diverse keren onderweg ontmoet en gesproken. Nu zijn hun vrouwen gekomen en reizen ze nog even rond. Leuk. Zo gaat dat op de camino. Morgen weer terug naar Santiago. Woensdag naar Coruña. En donderdag....

zondag 4 oktober 2009

Dag 120 Santiago de Compostela

Met de omhelzing van de buste van de Heilige Jacobus, achter het altaar in de kathedraal, sluit ik mijn camino af.
Sinds gisteravond regent het pijpenstelen. En de verwachting is dat de regen de komende dagen aanhoudt. Dus ook modder. Daar hebben we geen zin in. We hebben genoeg kilometers gemaakt. Daarom wijzigen we ons plan. Van veel andere pelgrims horen we dat ze dezelfde beslissing genomen hebben. Vandaag blijven we in Santiago. Morgen met de bus naar Finisterre. Blijven daar een nacht. Dinsdag weer terug naar Santiago.
Vanmorgen is Julia vertrokken. Met de bus naar Muxia. Morgen wil ze dan naar Finisterre trekken. 30 km! En ze is haar Credential vergeten. Daar belde ze over. Hopelijk zien we haar nog. Anders sturen we die op.
Onze 'lichting' pelgrims verdwijnt nu snel uit Santiago. Nieuwe komen er voor in de plaats. Tijd om op te stappen dus. Morgen Finisterre.

zaterdag 3 oktober 2009

Dag 119 Santiago de Compostela

En eindelijk dringt het tot me door. Vanmorgen. Weer in de kathedraal. We hebben de Camino de Santiago voltooid! Het zit erop. Het is voorbij. Wat een geweldige belevenis. Wat een ervaring. Wat een reis. Wat een mensen. Wat een ontmoetingen. Wat een verhalen. Dat besef doet even de tranen in mijn ogen opwellen.
Onze Credential is ook binnen. Gistermiddag opgehaald bij het pelgrimsbureau. Het geeft een geweldig gevoel. Gisteravond samen met Isabelle (caminovriendin al uit Frankrijk) en Ghislain, haar man, gegeten. Reuze gezellig.
Vandaag dus weer naar de mis geweest. En het wierookvat slingerde weer!
Morgen wacht de 'Camino Finisterre'. 85 km. In drie dagen. De reis naar de 'Costa da Morte'. De 'Kust van de dood'. Of ook wel: de reis naar het einde van de wereld. Althans, zo werd dat vroeger gezien. Kaap Finisterre als het meest westelijke puntje van Europa. Een mythische en symbolische plek. Een plaats rijk aan rites en rituelen. Al van de Romeinen, die er de machtige zon in de zee zagen verdwijnen.
Voor de pelgrim die er aankomt zijn er een aantal rituelen. Tanja mailde me die. Allereerst neem je een bad in zee. Om je lichaam en geest van de reis te reinigen. Daarna verbrand je er kleding. Om daarmee symbolisch je reis te beëindigen. En tenslotte kijk je bij de vuurtoren, samen met de andere pelgrims, naar het ondergaan van de zon.
De volgende dag zal je als herboren, nieuw mens ontwaken. En het leven weer ingaan....

vrijdag 2 oktober 2009

Dag 118 Van Pedrouzo naar Santiago de Compostela (22 km)

Met een machtig akkoord zet het grote orgel in. Onderaan is de enorme kabel in wel tien delen gesplitst. Onder begeleiding van de orgelklanken wordt het grote, manshoge, wierookvat langzaam opgehesen. En aan het slingeren gebracht. Eerst langzaam. Maar de tien mannen laten het vat al snel dwars over door de kathedraal van Santiago de Compostela suizen. In een werkelijk duizelingwekkende vaart. Daarbij raakt de kabel bijna de bovenkant van het hoog gotische gewelf. Een geluk om het mee te maken. Want het gebeurt maar zelden dat men het vat laat slingeren. En imposant.
Santiago de Compostela! Het eindpunt van onze lange, maar mooie pelgrimsreis. Vanmorgen zijn we er aangekomen. En via de ingang voor pelgrims de kathedraal binnen gegaan.
We zijn vroeg vertrokken. In de verte kraait een haan. Dichterbij hoor je het geluid van een autoweg. Achter de heuvel reflecteren de felle lichten van het vliegveld van Santiago op de wolken. De laatste etappe. We willen rond elf uur in Santiago zijn.
Onderweg Marja gefeliciteerd met haar verjaardag. Ik omarm haar met duizend armen...
De pelgrimsmis begint om twaalf uur. Maar je moet erg op tijd zijn. En het lukt. Tijdens de mis is de kathedraal stampvol. De mis is verder in vlekkeloos Spaans. Redelijk lastig te volgen dus. Een non met mooie stem doet de voorzang. Het machtige orgel begeleidt met warme klanken.
Eigenlijk besef ik nauwelijks dat we in Santiago zijn. Gisteren en vandaag voelde ik geen opwinding. Het voelt als een gewone etappe.
Misschien zijn we onderweg wat stiller. En we zijn al een paar dagen bezig de kilometers af te tellen. Alleen in de kathedraal en na afloop is het anders. Pelgrims feliciteren elkaar over het bereiken van Santiago. En vanmiddag haal ik mijn certificaat. De wachtrij ervoor is vanmorgen langer dan een uur.
Han heeft inmiddels met drie Australische vrouwen afgesproken. Vanavond gaan we champagne drinken en tapas eten op het bereiken van Santiago.
We verblijven in een eenvoudig pension. In een driebed kamer. Julia heeft een eigen sleutel. Dus die kan haar gang gaan. En wij kunnen ook na tien uur binnen (in alle albergues moet je voor tien uur binnen zijn en in bed!).
We blijven hier twee nachten. Zondag trekken we verder. Daarover morgen meer.
Totaal na 107 etappes: 2.724 km

donderdag 1 oktober 2009

Dag 117 Van Arzúa naar Pedrouza-Arca (19 km)

'Je kunt niet met een vrouw praten en tegelijk aan je bril denken,' zegt Han. Waar denk je dan wel aan? Denk ik. Het is net licht. Han trekt zijn trui uit. Hannie staat erbij. Hij legt zijn bril op een caminopaaltje. En gaat verder. En ontdekt anderhalve km later dat hij zijn bril vergeten is. Wij draaien dus om en gaan terug.
En dan ontstaat een komische situatie. Iedereen vraagt zich af waar we mee bezig zijn. Velen kennen ons. 'Santiago is de andere kant op'. Bril vergeten dus. En iedereen heeft hem zien liggen! En laat dat zo. In hoop dat de rechtmatige eigenaar zich herinnert waar deze lag. En wat gebeurt? Vijfhonderd meter voor het paaltje komt onze caminodochter Julia breed grijnzend aan. Zwaaiend met de bril. Ze had hem herkend en ons van ver zien naderen. De bril is vervolgens het gesprek van de dag. Want iedereen wil weten of we hem terug gevonden hebben.
Santiago is nu wel erg dichtbij. Nog 1 etappe. Morgen komen we er aan. Op de verjaardag van mijn zo teerbeminde Marja. Dubbel feest dus. Daarmee is onze reis nog niet voltooid. We gaan door naar Finnisterre. Daarover later meer.
Pas op donderdag 8 oktober vliegen we weer naar huis. Rond 17.30 uur hoop ik mijn lange, fantastische en inspirerende tocht ritueel af te sluiten. Door te voet de Holthuizerdreef op te wandelen. Wie dat wil meemaken is welkom. De precieze tijd komt nog op de website. Kijk een uur tevoren even of het nog klopt i.v.m. vertragingen. De donderdagavond is dan voor ons gezin. Op vrijdag vieren we de verjaardag van Marja en mijn thuiskomst.
Maar eerst morgen: Santiago de Compostela....
Totaal na 106 etappes: 2.702 km