dinsdag 18 augustus 2009

Dag 73 Rustdag in Condom

Tijd voor reflectie. Tijd ook om je af te vragen: 'Hoe nu verder.'
Vorige week was een achtbaan aan emoties. Hartverscheurend verdriet. Maar ook hartverwarmend afscheid van Charlotte. Alles wat nog voor haar gedaan kon worden aan zorg, aandacht en liefde is gedaan. Door Rinske en Steven, haar ouders. Door de familie en talloze vrienden, buren en bekenden.
En nu ga ik weer verder met mijn reis. Het afscheid van Charlotte Maria hoort daar voor altijd onlosmakelijk bij. Met in mijn pelgrimspas een ongewild maar heel kostbaar 'stempel'. Ik ben op reis 'Om het leven te vieren'. Kan dat nog wel?
Ja, dat kan. Charlotte is het leven! Ze is er nog bij en gaat met ons mee. Voor altijd. Bovendien heb ik nog een appeltje te schillen met Broeder Dood. Natuurlijk hoort hij bij het leven. Maar nu heeft hij zich toch zwaar vergist. Ik vier het leven en daag hem uit. Ontsteek het licht in kerken en kathedralen. Daar is hij bang voor. Tart hem. Daag hem uit. En wil hem zo een lesje leren voortaan de goede keus te maken.
Daar komt nog een belangrijke reden bij. Bij het afscheid zondag wenste Steven me een goede reis en vroeg: 'Wil je Charlotte van mij de groeten doen als je boven op de Pyreneeën staat?'
Wie houdt me tegen...?
Ik hoop en bid dat Rinske en Steven elkaar door hun verdriet in liefde en trouw kunnen vasthouden en steunen. En geïnspireerd door Charlotte langzaam maar zeker hun weg door het leven weer kunnen vinden. Om het te vieren! Samen met wie om hun heen staan....