woensdag 30 september 2009

Dag 116 Van Palas de Rei naar Arzúa (29 km)

Soms heb je als pelgrim weinig keus. Gistermiddag mijn wasje wat laat gedaan. De droogplaats werkte slecht. Dus onderbroek en hemd vochtig meegenomen. Vanmiddag dus de keus tussen een 'schone' vochtige onderbroek of een bezwete. Toch maar voor de 'schone' gekozen. De gebruikte hangen nu trots buiten aan de lijn. Op een uitstekende plaats.
Buenos dias. Ola. Buen camino. Het blijft maar doorgaan. De hele dag. Pelgrims groeten elkaar. Hebben een band. Horen tot een andere kaste. En het is leuk. Zeker als je erbij hoort.
Gisteravond naar de mis geweest. Met Julia. Ze was een beetje boos en teleurgesteld na afloop. Het was en 'ouderwetse' mis. Wat een verschil met de inspiratie van een paar dagen geleden in Triacastella. Vandaag sprak ik er met haar over. Daarbij zei ze dat ze eigenlijk meer religiositeit verwacht had op de Camino. Eigenlijk begrijp ik dat wel. Er zijn wel plaatsen waar je dat in kerken of albergues vind, maar die moet je weten. Voorzover ik weet is er geen bron waar je die informatie kunt halen. Daar moeten we toch wat aan doen.
De route vandaag is lang en mooi. We passeren Melide . Wereldberoemd om de octopus die je er kunt eten. Dat wil Julia ook wel. In het beroemdste restaurant: 'Pulperia A Garnacha'. Ik mee. Laat ik het erop houden dat ik geproefd heb. De Spanjaarden zaten te smullen. Ieder zijn lekkernij.
Han is ook weer op de camino. Gestart in Melide. Halverwege de etappe van vandaag. En het gaat goed. Morgen weer een hele etappe. Voor Julia is de etappe te lang. Teveel last van haar voetwonden. Een paar km voor Arzua blijft ze in een Albergue. Geen probleem. Ook dochters moet je loslaten. Morgen of vrijdag komen we haar wel weer tegen.
Vanavond bieren we met Bert en Hans. Zij hebben ook de hele tocht gedaan vanuit Nederland.
Santiago komt steeds dichterbij. Nog maar twee dagen. 38 km. Santiago here we come.....
Totaalna 105 etappes: 2.683 km

dinsdag 29 september 2009

Dag 115 Van Portomarín naar Palas de Rei (24 km)

De stroom pelgrims lijkt oneindig. Met Julia (onze caminodochter) neem ik even een pauze. En vanaf waar we zitten, zien we vele pelgrims passeren. Velen kennen we. Van gezicht of omdat we ze gesproken hebben. Velen zijn nieuw voor ons. Han neemt nog een dag rust. Morgen gaat hij weer mee. Vermoedelijk voor een deel, want de etappe is nogal lang.
Voor onze pauze passeren we Sylvia (38). Woont en werkt in Barcelona. Als medisch secretaresse op de eerste hulp. Een week geleden trof ik haar voor het eerst. Ze is een heel sociale, heel kwetsbare vrouw. Ze is beweeglijk en actief. Probeert het iedereen naar de zin te maken. Maar twijfelt voortdurend aan zichzelf. Volstrekt overbodig. Ze straalt zoveel positiefs uit. Gisteravond schoof ze aan bij oms eten. Gezellig. En natuurlijk kom je in gesprek. Maar hoe maak je iemand die zo aan zichzelf twijfelt duidelijk hoe waardevol ze is? Ze vond het in ieder geval fijn. Misschien heeft ze er wat aan.
Vanmorgen ging ze maar kort mee. Vanmiddag troffen we haar weer voor de Albergue Municipal (€ 3,-- per nacht). Die was toen vol. Heb nog aangeboden dat ze voor € 1,50 bij mij in bed mocht slapen. Dat wilde ze niet. Snap je dat nou?
Santiago komt in zicht. Nog maar 65 km! En morgen 25 tot 30 km. Het gaat nu snel....
Totaal na 104 etappes: 2.654 km

maandag 28 september 2009

Dag 114 Van Sarria naar Portomarin (24 km)

We zijn al aardig intiem met elkaar. Misschien al wel twee weken geleden kwamen we elkaar voor het eerst tegen. Daarna hebben we elkaar gesproken. Drie dagen geleden een uurtje samen opgelopen. Toen kreeg ik een heerlijk fris snoepje! Dat was op de zware etappe naar O Cebreiro. En eergisteren zat ik op haar bedrand. En hebben we heerlijke nootjes gegeten. 's Middags. Volledig gekleed. Zij strekte even haar benen na de etappe van die dag. Het moet niet gekker worden. Toch?
Ik heb het over Yvonne (51). IC verpleegkundige in het Erasmusziekenhuis in Rotterdam. Ze trekt op met haar Spaanse Caminovriendin Angelika. Wat een leuk en gezellig mens. Guitig. In combinatie met een zekere beslistheid. Wandelt ieder jaar in haar vakanties. Nu dus de Camino. Die is heel anders. Of, zoals iemand mij zei, de Camino moet je beleven. Het is onmogelijk erover te vertellen. En dat is zo.
Vandaag weer een belangrijke mijlpaal. De aanduiding met 'Santiago 100 km' gepasseerd. Het is nu zelfs nog maar 95 km. Julia is mee. Kon ze me mooi op de foto zetten. Gisteren in het hospitaal aan een serieuze voetinfectie geholpen. Nu gaat het behoorlijk goed. Veel minder pijn.
Opvallend zijn de zeer vele Spanjaarden die in Sarria zijn gestart. Die leggen zo de minimale afstand van 100 km af. Die is nodig om je certificaat bij de kathedraal te krijgen. Vanavond zien we er al weer een heleboel met blessures.
De etappe is weer wonderschoon. Het prachtige weer houdt ook nu nog aan. Han gaat steeds beter. Morgen nog een dag rust. Dan weer aan de bak. Santiago: Here we come...
Totaal 103 etappes: 2.630 km

Een oproep voor Karlien: wil je me een mail sturen? Dan kan ik eenvoudiger reageren zodra ik terug ben (ad.huson@gmail.com). Dat geldt ook voor de anderen die nog graag een reactie krijgen.

zondag 27 september 2009

Dag 113 Van Triacastela naar Sarria (17 km)

Indrukwekkend. Ontroerend. Inspirerend. We zijn met zo'n 80 pelgrims bij elkaar. In het sfeervolle kerkje van Triacastella. Om zeven uur. Gisteravond. Voor de pelgrimsmis. Ik ben er op het laatste moment ook aangeschoven. Samen met Julia. Onze Braziliaanse 'pleegdochter'. De pastoor laat zich assisteren door een zestal pelgrims. Zo wordt het Evangelie in zeven talen gelezen. En de gebeden en de zegen in zeven talen uitgesproken. Zijn korte preek wordt simultaan in het Engels vertaald. Zijn boodschap is eenvoudig; 'God is liefde. Zoek op de Camino de weg van Gods liefde'. Voor de communie worden alle pelgrims uitgenodigd. De pastoor roept alle aanwezigen op de vredesgroet met een omhelzing te geven. En iedereen doet het zo! De hele kerk komt in beweging. De mis, en de sfeer zijn heel inspirerend. Zo kun je weer verder.
Aansluitend eten we samen met Julia. Ze is een beetje alleen. Haar caminovriendin is doorgelopen. Julia heeft veel last van haar voeten. We hebben het over haar leven, familie en studie. Aardige meid.
Ook al is de route kort, hij is wonderschoon. Al kort na de start passeren we een woning waarvan een kunstenaar een soort spirituele ruimte heeft gemaakt. Hij verkoopt er ook kaarten. Bij vertrek wil hij graag bidden met mijn twee reisgenoten en mij. Die reisgenoten zijn een Spaanse vrouw van Nederlandse afkomst, en haar man.
We lopen een tijdje met elkaar op. Na een pas op 900 m is het vooral dalen naar 450 m. Dat betekent eerst in de zon op de mist in het dal kijken. Daarna ga je door de mist. Tegen de middag trekt die op en is het weer prachtig zonnig.
Vannacht kreeg Han last van zijn knie. Heeft vandaag de taxi genomen. De man van Isabelle, een passerende caminovriendin uit Frankrijk, is arts. Hij wil wel even kijken en stelt een meniscusblessure vast. Nog twee dagen rust en ibuprofen. Een tegenvaller dus. Maar overkomelijk. Santiago is in zicht. En we zullen het halen.
Totaal na 102 etappes: 2.606 km

zaterdag 26 september 2009

Dag 112 Van O Cebreiro naar Triacastela (23 km)

Verrassend. Een Canadees die vloeiend Nederlands spreekt. Bernhard Borghouts. Gepensioneerd accountant. Lange goed geconserveerde man. Prettige uitstraling. Ik schat hem begin zestig. Reist alleen. Beetje op zichzelf. Zijn ouders waren Nederlandse emigranten. Hij is geboren en getogen in Canada. Ik loop even met hem op. Maar na korte tijd is hij me met zijn lange benen al weer voorbij.
Na het passeren van twee lage passen, daalt de route voortdurend. Van ruim 1.300 naar 670 m. Op de eerste pas, de Alto San Roque, staat een schitterend beeld van een pelgrim die tegen weer en wind in worstelt.
Als een donzen deken hangt de mist laag in de dalen. Zo genieten we van prachtige uitzichten.
Triacastela is een behoorlijk saai dorp. Enkele winkeltjes. Wat bars en restaurants. Een pinautomaat ontbreekt. Het dorpje leeft vooral van de vele passerende pelgrims. We zijn er vroeg. Dus tijd genoeg om alle kleren inclusief, de lakenzakken, in de wasmachine te doen. Misschien worden ze nog schoon...
Totaal na 101 etappes: 2.589 km

vrijdag 25 september 2009

Dag 111 Van Villafranca del Bierzo naar O Cebreiro (29 km)

Camino duro - de zware weg. Zo heet deze etappe. En het klopt. De weg is zwaar. Vooral de laatste tien kilometer. Vanaf daar stijgt de weg van 550 naar bijna 1.300 meter. Grotendeels over een tamelijk slecht pad. Het gaat ons goed af. Maar zwaar blijft het.
We zijn inmiddels in de provincie Gallicie aangekomen. De autonome provincie waarin ook Santiago ligt. Vanaf nu staat elke km op ons pad de afstand naar Santiago aangegeven. Nu nog 153 km. Als het klopt tenminste. De route wijzigt nogal eens. Santiago is in ieder geval tamelijk dichtbij. Op Marja's verjaardag bereiken we Santiago. Dat is volgende week vrijdag 2 oktober.
In O Cebreiro aangekomen melden we ons in de Albergue Municipal. Nieuw met prima voorzieningen. We slapen op een zaal met maar liefst 70 anderen. Beetje veel.
Het kerkje van O Cebreiro is prachtig door haar eenvoud. Ze hebben er wel drie stempels. Ik neem ze allemaal want ik heb inmiddels mijn derde pelgrimspas aangeschaft. Het plaatsje is ook wonderschoon. Klein, maar de moeite waard om even rond te kijken.
Morgen is de etappe korter en minder zwaar. Natuurlijk moet er geklommen worden. Je gaat nooit in een rechte lijn omlaag.
Totaal na 100 etappes: 2.566 km

donderdag 24 september 2009

Dag 110 Van Molinaseca naar Villafranca del Bierzo (33 km)

'Als Gods woord in een ouderling'. We hebben het dan ook wel verdiend. Een lange etappe. Op zich redelijk eenvoudig. Alleen in Ponteferrada gaf het boek andere informatie dan de wegwijzers. Uiteindelijk de wegwijzers gevolgd. En dat ging natuurlijk prima. Het is ook weer een warme dag. Bijna heet met 30+ graden. Het bier na afloop smaakt dus weer best. Villafranca del Bierzo wordt ook wel 'Klein Santiago' genoemd. Vanwege het grote aantal kerken en pelgrimsherbergen.
In de Albergue en later op het terras ontmoeten we Julia (22?) en Rosa een Spaanse reisgenote. Julia is Braziliaanse. Ze woont in Sao Paolo. Ze doet haar master in Hamburg (koud). Julia doet de Camino omdat haar oudere broer het een aantal jaren geleden gedaan heeft. Hij is daar zeer enthousiast over en noemt het 'de beste ervaring in zijn leven tot nu toe'. Bovendien vind ze Hamburg minder leuk.
Rosa heeft ze ontmoet op de Camino. Geboren en opgegroeid in Sevilla. Afgestudeerd psychologe. Daarna zeven jaar in Barcelona gewoond en gewerkt. Ze had daar een winkel en een relatie. Beiden heeft ze opgeruimd. Nu doet ze dus de Camino. Om daarna te gaan promoveren in haar oorspronkelijke beroep: psychologie.
Iedere dag ontmoet je weer andere mensen. Iedere dag hoor je weer andere verhalen. Het zijn er te veel om allemaal te vermelden. Heel veel mensen zijn heel open naar elkaar. Dat maakt de Camino zo bijzonder. En leuk.
Totaal na 99 etappes: 2.537 km

woensdag 23 september 2009

Dag 109 Van Rabanal del Camino naar Molinaseca (27 km)

In een lange stoet trekken de pelgrims uit Rabanal. Eerst klimmen we 400 meter. Over gemakkelijke, glooiend oplopende paden. Na ruim een uur gaan we, op een heuvel, een bocht om.
En dan zien we het: het Cruz de Ferro. Of het Pelgrimskruis. Een boomstam van vijf meter hoog. Met bovenop een ijzeren kruis. Als we naderen zien we ook de enorme berg stenen. Meegebracht door de tienduizenden passerende pelgrims. Ieder jaar weer. En we zien een grote groep pelgrims. Allemaal houden ze stil bij het kruis.
Hier mogen we onze meegebrachte last afleggen. Symbolisch: door een van huis meegedragen steen neer te leggen, leg je je last af. Mijn van huis meegebrachte steen is maar klein. Door Fleur uit onze tuin opgeraapt. Toen was mijn last nog licht. Door het overlijden van Charlotte is het anders. Het is zoals Sophie mij schreef kort na de hervatting van mijn tocht: ' Je hebt nu een extra last bij je om naar Santiago te brengen. Om daarmee ook het verdriet van de familie symbolisch over te dragen'. En ze voegt eraan toe:' Het is toch niet alleen een wandeling voor de leut?'. En zo is het. En zo voelt het ook. Meedragen van de last. Heel voorzichtig leg ik zo mijn steen bovenop de enorme hoop. Om daarmee tenminste een deel van de last van mijn en andere schouders af te leggen. En een plaats te geven in onze harten. Zodat we ons kunnen oprichten en, met een hart vol liefde, het leven weer onder ogen kunnen zien. Ik sta stil.
Om met een iets lichtere tred verder te kunnen gaan. Verwarmd door de lage warme, stralende herfstzon...
Totaal na 96 etappes: 2.504 km

dinsdag 22 september 2009

Dag 108 Van Astorga naar Rabanal del Camino (20km)

'Only the love gives meaning to live'. Met deze boodschap kunnen we het weer doen. Ze staat bij een kapel. Net buiten Astorga. Drukbezocht door pelgrims. Hebben ook een prachtig stempel.
De hemel is strak blauw. De zon komt op. Ons pad is prachtig. Met steeds opnieuw de mooiste vergezichten. Het belooft een schitterende dag te worden. En dat wordt het! Al snel passeren we Murias de Rechivaldo. Een juweel van een dorpje. En het voelt er ook direct goed.
Gisteravond getuige geweest van echte liefde op de Camino. Waltrud (55, Oostenrijkse) en Rene (55, Zwitser) hebben elkaar op de Camino gevonden. Beiden zijn in het echte leven ongebonden. Bijzonder is dat Rene doodziek is. Iets ingewikkelds met maag/darmen. Hij leeft al een half jaar langer dan verwacht. Misschien dat de 'liefdesdrug' wonderen doet.
Rabanal bestaat vooral van de pelgrims. Zonder deze heeft het geen bestaansrecht. Het is een vriendelijk plaatsje. Veel huizen zijn er mooi gerenoveerd.
Ik kom aan de praat met Elisabetta (32, Italiaanse). Mooi, lief gezicht. Vooral als ze lacht. Ze is psychiater. Spreekt maar een paar woorden Engels. Ze heeft het voortdurend koud. Is veel hogere temperaturen gewend in Sardinië. Daar woont en werkt ze. Vanmorgen ging ze dik ingepakt op stap. Ook zij is zoekend naar de weg die ze gaan zal. Zoekend naar wat haar toekomst zal zijn. Ze ervaart dat er op de Camino veel van haar afvalt. Dat schept ruimte voor nieuwe gedachten en nieuwe wegen.
De tocht blijft indrukwekkend mooi. In alle opzichten. Morgen een 'beladen' moment. Het Cruz de Ferro. Daar sta ik stil; om verder te kunnen gaan...
Totaal na 97 etappes: 2.477 km

maandag 21 september 2009

Dag 107 Van Hospital de Órbigo naar Astorga (18 km)

Pieter! Han springt enthousiast op van zijn stoel. We zitten op het terras. We zijn inmiddels in Astorga. Ik denk: welke vreemde vogel hebben we nu aan onze fiets hangen? Maar dat valt reuze mee. Pieter (49) is een glas in lood kunstenaar. Op de Camino gestart in Genève.
Han heeft hem ontmoet toen ik een paar dagen in Nederland was. Pieter is inmiddels 100 km op ons voor. Vandaag met de bus teruggekomen naar Astorga. Inderdaad: voor een dame (Duits).
Pieter gaat de Camino omdat hij in het normale leven heel erg op zichzelf is. Maar dat ook wel wil veranderen. Wil ook weer meer de essentie van zijn eigen leven ontdekken. 'In het normale leven ben je vaak gedwongen tot gedrag dat niet het jouwe is'. Vandaag ontmoet hij dus weer de vrouw die hij eerder op de Camino ontmoet heeft.
Onderweg via e-mail contact onderhouden (hij bezit geen mobiele telefoon). We drinken en eten wat samen. En zijn benieuwd naar zijn vriendin.
Prachtige vergezichten. Een golvend pad. We laten de vlaktes achter ons. Het is weer een korte etappe. Dat biedt ons ruim de mogelijkheid het zonovergoten Astorga te verkennen. Een stad met veel herinneringen aan de Romeinse tijd; stadsmuren, een poort, Romeinse huizen, tempels, thermen en een stelsel van kanalen. Een grote kathedraal. En een bisschoppelijk paleis ontworpen door Antonio Gaudí. En dat alles dus onder een wolkeloze hemel.
Vannacht slapen we in de Albergue 'Siervas Maria'. In een vierpersoonskamer. Dus redelijk rustig. En dat is heel prettig. Vanmorgen waren er al weer een aantal die het nodig vonden om al om half zes op te staan!
Hoe verzin je het.
Totaal na 96 etappes: 2.457 km

zondag 20 september 2009

Dag 106 Van Villar de Mazarife naar Hospital de Órbigo (17 km)

'Ik was nog zo onrustig in Burgos. Bezig met allerlei problemen die ik van huis meenam', zegt Rudi (60, Duits). Hij logeert in dezelfde Albergue in Órbigo als wij. Heeft Margit (46, Oostenrijkse) op sleeptouw. Sinds Burgos hebben we hem niet meer gezien. Ging wat langzamer dan wij.
Nu dus met Margit, een vriendin en een Zwitser.
Margit werkt in de kinderopvang. En heeft een sabbatical. Sinds september. We praten over de Camino en het waarom ervan. Rudi vertrouwt me toe dat hij het samen optrekken prettig vindt. 'We kunnen lang stil zijn in elkaars gezelschap'. Margit is Oostenrijkse maar gaat ieder jaar in Italie skiën. De Kronplatz. Is daar heel enthousiast over.
Vannacht hemels geslapen. En we hoefden toch niet te zingen! En het was weer oorverdovend stil.
De weg naar Orbigo is het eerste deel kaarsrecht. Kilometerslang. Met links en rechts gemaaide graanvelden en velden met maïs. En voor ons bergen. Die bereiken we de komende dagen. Verder geen enkele bebouwing. Het is stil en rustig. Vredig bijna. Met voor en achter ons andere pelgrims. Vaak ver uit elkaar.
Órbigo is beroemd om zijn lange middeleeuwse brug. Met een knik in het midden. We zijn er al vroeg. Daarmee een dilemma; hier blijven of doorgaan? We besluiten te blijven. Morgen willen we de tijd hebben rustig in Astorga rond te kijken. Daar zullen we al vroeg zijn. Het is maar 18 km.
Onderweg ontmoeten we wel weer oude bekenden. Daniella. En Kim (Australische). Verpleegkundige. Ze heeft haar baan opgezegd om de Camino te lopen. Gisteravond zaten we tijdens het eten met beide dames aan een tafel. Gezellig. Beiden zijn doorgegaan naar een Albergue verder op de Camino. Als de Camino het wil komen we ze wel weer tegen.
Totaal na 95 etappes; 2.439 km

zaterdag 19 september 2009

Dag 105 Van León naar Villar de Mazarife (21 km)

We slapen bij Jesus! En Han moet christelijke liedjes zingen. Denk ik. Maar daarover straks meer. Onder een strak blauwe hemel vertrekken we uit León. Pas na een uur laten we de bebouwing achter ons. Daarna komen we in een Veluwe-achtig landschap. Om vervolgens in Villar aan te komen.
We hebben de keus uit maar liefst drie Albergues. Han heeft een duidelijke voorkeur voor Jesus. Dus daar schrijven we ons in. Tweepersoons kamer. Deur sluit niet. Het is er rustig. Veel plaatsen zijn nog onbezet. Bij binnenkomst zie ik ze al liggen. Twee gitaren. Dus ik vrees toch dat er gezongen moet worden. Voor mij natuurlijk geen enkel probleem. Voor Han zie ik het somber in. Wordt vervolgd.
Bij het biertje ontmoeten we Daniele (32) weer. Ze is na een paar dagen rust weer op pad.
Heeft nog wel last van haar knie. Koelt met ijs. Hoop dat het werkt. Komen weer aan de praat over de Camino. Ze heeft er zo'n goed gevoel bij. 'I am just following my hart,' zegt ze. En dat straalt ze ook uit.
Totaal na 94 etappes: 2.422 km

vrijdag 18 september 2009

Dag 104 León (rustdag)

León is de laatste grote etappeplaats. Santiago komt in zicht. Met het huidige tempo bereiken we Santiago de eerste dagen van oktober. Voor het zover is nog twee weken hard werken. 317 km. In het licht van onze lange reis een peuleschil. Maar doe het maar even...
We passeren in die twee weken ook nog twee hoogtepunten.
De
eerste is spiritueel. Het 'Cruz del Ferro'. Het ijzeren kruis. Hier leggen pelgrims hun van huis meegebrachte steen neer. Als symbool van de last die ze met zich meedragen. En die ze hier symbolisch afleggen. Ik leg er ook mijn van huis meegenomen steen neer. Maar er is een extra last bijgekomen. Bij het pelgrimskruis sta ik dus stil. Met het Cruz del Ferro bereiken we ook het hoogste punt van onze hele reis. Ruim 1.500 meter. Omdat de klim begint op 1.100 meter is het lichamelijk geen zware etappe.

Twee dagen later wacht O Cebreiro. Met 1.250 meter minder hoog. Maar wel een klim van ruim 1.000 meter. En een totale etappe van 29 km. Volgens de boekjes een zeer zware etappe. We zullen het zien. Daarna worden de etappes een stuk lichter.
Bij aankomst in Santiago is onze lange reis bijna voltooid. De kans bestaat dat we nog doorlopen naar Finisterre. Dat zijn drie etappes. Maar dat is afhankelijk van onze zin en het weer.
León is de moeite waard om bij stil te staan. Maar eerst een computer zoeken. Lange mail van mijn geliefde. Dat maakt me blij. En foto's uploaden.
Dat kost altijd nog al wat tijd (2 uur). Maar het is leuk om te doen.
Daarna slenter ik door León. Bezoek de kathedraal. Hoog gotisch. Imposant en prachtig. Na de siesta verder León verkennen. En nog wat inkopen doen voor morgen onderweg. Dan roept de weg ons weer om door te gaan....

donderdag 17 september 2009

Dag 103 Van El Burgo Ranero naar León (38 km)

We zijn al in León. De allerlaatste grote etappeplaats voor Santiago de Compostela. We gaan nu sneller dan gedacht. Vanmorgen is ons eerste doel Mansilla de las Mulas. Op 19 km. Daar komen we al om half twaalf aan. Het gaat goed. Het weer is prettig met 17 gr. en een zonnetje. En we hebben nu eens geen zin een lange middag rond te hangen in een dorpje. Dus we besluiten door te gaan. En dat besluiten we nog een keer. En zo belanden we in León.
De laatste 15 km naar León zijn behoorlijk saai. Dus veel pelgrims nemen de bus. Wij weerstaan de verleiding en gaan het hele stuk te voet. We verblijven hier in een hostel. Dat betekent een tweepersoonskamer met douche en toilet. We drinken een biertje in een café in een drukke straat. Binnen, want het is de hele dag al fris (vanmorgen trui en jas aan) en we zien veel pelgrims passeren die nu ook in León zijn.
Een aantal kennen we. Velen alleen van gezicht. Dan komt Daniela voorbij. Ze moest gisteren met de trein naar León. Vanwege knieproblemen. Ze schuift bij ons aan en verzucht dat ze vanavond graag een pizza wil eten. Dat is precies wat wij ook gaan doen. Dus vanavond hebben we prettig gezelschap. Leuk.
Totaal na 93 etappes: 2.401 km

woensdag 16 september 2009

Dag 102 Van Sahagún naar El Burgo Ranero (18 km)

We trekken vanmorgen over de 'Real Camino'. De Koninklijke weg. Deze loopt van Sahagún naar El Burgo Ranero. Een origineel deel van de St. Jacobsroute. Door zacht glooiend land. Uitgestrekt. Haast eindeloos. Het is fris. En het regent een uurtje zacht.
El Burgo Ranero is een typisch Castiliaans dorp. Met 'Adobe' huizen. Dat wil zeggen: opgetrokken van aan de lucht gedroogd leem. Onze (gemeentelijke) Albergue is ook helemaal van leem opgetrokken. Ze wordt beheerd door twee Amerikaanse Hospitaleros (vrijwilligers). Streng en precies. De Albergue is (met 28 plaatsen) klein.
In het restaurant er tegenover ontmoeten we Daniela. 28, Zwitsers. Heeft haar baan als assistent-accountant opgezegd. Na zes jaar. Teveel stress. Nu beraadt ze zich over haar toekomst. Ze is gestart in Burgos. Maar ze heeft, zoals velen, nu een serieuze knieblessure. Daarom moest ze vandaag een taxi nemen. En reist ze vanmiddag met de trein naar Leon.
Ze hoopt dat ze na een paar dagen rust weer door kan.
In Spanje wordt nog volop gerookt in de restaurants en café's. En wie aan de bar staat gooit de as, peuken en servetten gewoon op de grond. Voor ons een merkwaardige gewoonte.
Vandaag Fleur ook nog even aan de lijn gehad. Dus mijn dag is weer goed! Zeker nu ik nog even van de zon geniet. De donkere wolken hebben plaats gemaakt voor witte. Uit de wind in de zon is het heel aangenaam toeven. Deze pelgrim geniet nog steeds van een goed leven.....
Totaal na 92 etappes: 2.363 km

dinsdag 15 september 2009

Dag 101 Van Ledigo naar Sahagún (18 km)

Vannacht slapen we in een kerk! In Sahagún. De gemeentelijke Albergue is daarin gevestigd. Op een bovenverdieping staan stapelbedden. 65 plaatsen. Een grote zaal onder het dak. Toegankelijk via een comfortabele trap. En er zijn keurige wc's en douches gebouwd. Bijzonder.
We zijn pas laat op pad. Half negen. De route is ook maar kort. En het is fris weer. Bij vertrek amper tien graden. De zon komt er wel bij. Maar in Sahagún is het ook maar 17 gr. En omdat we laat starten is het rustig op de route. De meeste pelgrims zijn al lang op pad. Velen maken nu ook tamelijk lange etappes. Ze moeten hun al geboekte terugvlucht vanuit Santiago halen. Eind september of begin oktober.
Wij naderen inmiddels Leon. Daar zijn we over drie etappes (vrijdag).
Zaterdag nemen we de tijd om er rond te kijken. En daarna het allerlaatste deel van onze lange maar schitterende tocht.
Totaal na 91 etappes: 2.345 km

maandag 14 september 2009

Dag 100 Van Carrion de los Condes naar Ledigos (24 km)

Al kort na de 'Wende' verhuizen ze naar Oost-Duitsland. Naar Saksen, in de buurt van Dresden. Vanuit het comfortabele Stuttgart. Met vijf opgroeiende kinderen. Ze laten alles achter. Hun goede baan. Hun sociale omgeving. Verkopen hun pas gebouwde huis. En ze zijn nu gelukkig. Hans Joachim von Zahn en zijn vrouw Christine (beiden begin 50). Hun families komen oorspronkelijk uit Saksen resp. Pommeren (nu Polen). Ze wilden altijd al terug als de kans zich voor zou doen. Toch kwam die nog onverwacht en snel. Inmiddels heeft hij een goede praktijk als belastingadviseur. Daarvoor werkte hij bij de overheid als belastinginspecteur. Ik vind het een moedige beslissing. De kinderen zijn inmiddels het huis uit. Nu doen ze samen het Spaanse deel van de Camino.
Vandaag trekken we vooral over een eindeloze vlakte met dorre velden. De 'Paramo'. Dat betekent: koud, leeg gebied. Daar heb je in juni tot en met september geen last van. De zon schijnt en het is aangenaam. Het is er wel eenzaam. En saai.
We arriveren uiteindelijk in Ledigos. Een kleinere Albergue. Met wel hele vriendelijke mensen. We hebben zelfs een tweepersoons kamer. Dus luxe. Morgen een uurtje langer slapen!
Totaal na 90 etappes: 2.327 km

zondag 13 september 2009

Dag 99 Van Boadilla del Camino naar Carrion de los Condes (26 km)

Hij is al drie jaar postbode. Weet alles. Jens (25, Duits). Hij is zo eigenwijs als het paard van Jezus. Volgens Han. En dat was een ezel. Hij zit naast hem tijdens het eten. Aan zijn andere zijde zit een popperig, hoogblond, Pools vrouwtje. Ze praat met een hoog piepstemmetje. Alle vooroordelen zijn waar. Alleen is ze wel slim.
Ondertussen vermaak ik me met Daniel (30, Duits). Woont en werkt in Engeland. Zijn ouders werken in de diplomatieke dienst. Heeft dus al in diverse landen gewoond. Verkoopt en bouwt treinen. Naast me zit Dorothee (65, Engels). Woont in Thailand. Heeft 20 jaar in Singapore voor een NGO gewerkt. Later schuift ook Ursula aan (32, Hongaars). Donker haar. Wat harde uitdrukking op haar mooie gezicht. Verder heeft de Schepper haar goed bedeeld. Mooi lijf. We hebben het over treinen. Ik leg haar uit dat dat een heel sexy onderwerp is. Het ijs is gebroken.
De dageraad onthult weer mooie vergezichten. Maar verder gaat de route door onafzienbare, gemaaide graanvelden en over golvende vlakten. Het pad loopt vele kilometers langs de rustige autoweg naar Carrion de los Condes. Redelijk saai dus. Het stuk tussen Burgos en Leon staat erom bekend dat het weinig opwindend is. We zullen het verder zien. Eind deze week zijn we in Leon.
Totaal na 89 etappes: 2.303 km

zaterdag 12 september 2009

Dag 98 Van Hontanas naar Boadilla del Camino (30 km)

Als twee oude kippen genieten we van de avondzon. Het terras is nog wel druk bevolkt. Maar er waait een wind met een gure ondertoon. Hontanas leeft dankzij de onophoudelijke stroom pelgrims. Het bestaat uit drie straatjes. Een kerk. En drie pelgrimsherbergen. Lekker overzichtelijk.
Vroeg in de morgen. De maan schijnt. Het is nog donker. De witte paden tekenen scherp af tegen de donkere omgeving. De sterren twinkelen nog aan de hemel. Het is muisstil. We zijn weer op pad. En dan wordt het langzaam licht.
Inmiddels naderen we Castrojeriz al. Daarna wacht een echte klim, 200 m omhoog. Over een stuk van de mesetas. Dan 90 m dalen. En eerlijk, we vinden het heerlijk om weer eens serieus te klimmen en te dalen. En daarna weer kilometers mesetas. Minder van god verlaten dan gisteren.
Maar wel verlaten. Een hele aparte ervaring. Wel weer heel mooi.
In Boadilla verblijven we in een schitterende Albergue. Uiteraard wel op een slaapzaal met tig mensen. Maar met prettige tuin, terras en zwembad. De pelgrims genieten....
Totaal na 88 etappes: 2.277 km

vrijdag 11 september 2009

Dag 97 Van Burgos naar Hontanas (30 km)

Ons eerste doel is Hornillos del Camino, op 20 km. Daar zijn we zo vroeg dat we besluiten door te gaan. Naar Hontanas, 10 km verder. Dat betekent dat we de eerste 10 km van de mesetas er op hebben zitten. De mesetas is een kale, golvende hoogvlakte. Geen huis. Geen boom. En het waait er bijna altijd. Vandaag windkracht 6/7 schuin in de rug. Je moet goed opletten. Anders word je opzij geblazen. Hontanas ligt in een ondiep dal. Op 500 m zie je alleen nog maar de vlakte en kijk je er finaal over heen. Pas op het laatste moment zie je de kerk en de huizen. De Albergue nn Hontanas is prima. Alleen buiten barst het van de vliegen.
Door de rustdag gisteren en de relatief lange etappe van vandaag beland je opeens in een andere groep pelgrims. De meesten heb je nog nooit ontmoet. Zo gaat dat op de Camino. Als je wilt heb je zo weer aansluiting. Maar vandaag maar even een 'low profile'. Vanmiddag nog even gebeld door Fre. Lekker bijgekletst. Het gaat hen goed. Heerlijk. Morgen verder.
Totaal na 87 etappes: 2.247 km